کلام خاموش، کلام خداوند است.

همه چیز برای خاموشان مایه ی الهام است. رفتار متکبّران، عداوت دشمنان، مهر دوستان و گفتگوی کودکان. در هر چیز دریچه ایست که از آن کلام حقّ به بیرون جاریست. خاموش دریچه را می بیند و کلمه را می بیند و آن تکبّر و عداوت و مهر و گفتگو در نظرش رنگ می بازد. چرا که خداوند از دریچه ها با خاموش در سخن است و کلام خاموش کلام خداوند است. 

در اوج هر آسمان دریچه ای به آسمانی بالاتر است. انتهای هر عمق به عمقی دیگر راه می برد. هر قلب چون به تمامی تپیده شد، در هیبت قلبی نوتر تپیدن می گیرد و هر راه چون به تمامی پیموده شد در راهی بالاتر ذوب می گردد. عشق هرگز تمام نمی شود و میراث کلمه را پایانی نیست. چنانچه خاموشی بی انتهاست، کلام نیز بی انتهاست و این آفتابی ست که هر دم در درخشش فزونی می گیرد. 

رنج را نیز پایانی نیست، چرا که شعف روح بی حدّ است. رنج خاموش برای حقیقت است و رنج پیمانه گستردن است، و این رنج سرمایه ی شعف است. پس شعف را نیز پایانی نیست. در جانم باد می توفد، خاک برمی خیزد، آتش می رقصد و آب ضرب می گیرد. در جانم خدا می بارد و این خداست که از محراب جانم با جهان سخن می گوید. 

حلمی | کتاب لامکان